Kada se 2003.godine Dubravka predstavila cjelinom Pomaci, tišine, akvarelnim otiscima vlastitog tijela i kolažnim nadopisima, bilo je očito da svoje stvaralačke impulse usmjerava prema mogućnostima otiskivanja na podlogu te da je zanimaju tek one vizualne činjenice koje joj mogu poslužiti za konstrukciju slike, za propitivanje prostone organizacije slike, za odnose proporcija i mogućnosti pomaka svih fragmenata.

Njezina nova cjelina proizlazi iz prethodnih po postupcima fragmentiranja i apliciranja na podlogu, ali su vidljivi i neki iskoraci u komponiranju i rekomponiranju stvarnosti, ne samo u zamjeni motiva.

Nastavlja razvijati svoju ideju apliciranja na neutralnu bijelu podlogu, ovaj puta grafičkih otisaka naglašavajući, prije svega, mjeru odnosa. Svom je dosadašnjem interesu dodala strukturu kamenog zida i elemente primorske arhitekture (vrata, prozori, prolazi). Ne mijenja realnost, samo je interpretira na svoj način: geometrizmom i reduciranjem.

​

Grafičke otiske nastale tehnikom kolografije slaže u nove kompozicije pozorno promišljajući njihovo kretanje u vodoravnom slijedu, prateći odnose bijelih praznina i strukturiranih polja koja diktiraju ritam kamenih zdanja. Na tom tragu nastaju odrazi stvarnosti kao informacija i kao vizija koja se temelji na slobodnoj kreativnoj interpretaciji. Promišlja, ali zadržava neposrednost. U promišljenosti prevladava ideja, u neposrednosti impuls igre koja se iskazuje u izrezivanju gotovih predložaka, ljepljenju na podlogu papira, rekomponiranju, stvaranju novih odnosa i simuliranju nove pojavnosti. Najzanimljivije joj je stvoriti napetost u komunikaciji među oblicima, izvući opipljivu teksturu i dubinu ureza. Pažljivim otiskivanjem zatim pomnim slaganjem arhitektonskih uzoraka koje nudi grafički zapis, odmjerava prostorne odnose, prevodi u medij slike i novo i drugačije iskustvo.

​

Kompozicija je kadrirana, rubovi kadra umekšani zaobljenošću, podloga je mjesto propitivanja različitih odnosa. Riječ je o odmjerenom i jasnom slaganju fragmenata, krajnje pojednostavljenom, bez opisivanja i detaljiziranja, tek nekoliko kadrova u kompoziciji i nekoliko pomaka u horizontali. Tom se kretanju podređuju svi ostali odnosi: boja, linija, tekstura i proporcija. Lako iščitavamo proces  gradjenja kompozicije s tendencijom discipliniranog širenja, to je ono sto nju naročito zanima – postupak rekonstruiranja slike koji doziva dojam igre. Voli raditi na papiru, aplicirati, naglašavati sam proces nastajanja slike: prijenos motiva na dvije grafičke ploče, otiskivanje u dvije boje (najčešće crveno-crne i crveno-plave u kontrastnom suodnosu), rezanje, slaganje u nove cvrste forme. Svojom intervencijom izrezivanja i zaobljavanja rubova te urednom organizacijom fragmenata (lijevo-desno, dolje-gore) svakako računa na kontrolirano kretanje i na metriku zadanog ritma. Koncepcija dijeljenja i dodavanja odražava promjene ritma zavisno o veličini i obliku strukturalnih jedinica. Svaki detalj može egzistirati i samostalno.

​

Boja nije evokativna, naglašava tek plošnu prirodu slike. Oslanja se na suženi kolorit sivih, crvenih, zelenih i modrih otisaka, na njihove odmjerene suodnose, linearnost i čvrstoću. Stvaralački zaigrana, neopterećena da pod svaku cijenu slijedi suvremene izričaje, očituje svoju sklonost grafizmu, čvrstoći forme, redukciji i redu.                                                                                          

                                                                                                                                                                                              Branka  Arh