Ulaskom u njezine slike ulazimo u jedan paralelni, irealni, fiktivni, novostvoreni, ranjivi svijet koji u ovom zgužvanom svemiru dodiruje i rubove naših iskustava. A to su bolna i tragična, ali su istovremeno i putovanje u bolje i osmišljenije postojanje u vremenu. Njezine su nam, pažljivo izabrane i apotekarski precizno dozirane, boje ulaznica u začarano ogledalo prepuno zamki u kojem se zbivaju radnje i zgušnjavaju oblici, one su mjesto u kojem  otkrivamo starinski užitak sudjelovanja u svojevrsnoj uroti izbjegavanja općih mjesta; taj nam se najfiniji neponovljivi sklop rastvara k čaroliji razumijevanja neizrecivog, postavši nam istovremeno i čvrsto uporište za nesigurno sjećanje.

… Kada nam jednom bude teško, ili nas možda bude strah, njezine će nam slike pokazati skriven ulaz u san, maštu, u nadu… A zašto ne:  i u čistu, nezagađenu stvarnost…

                                                                                                                                                                                                                                                   Tomislav Kovačević, književnik